Merhaba değerli okurlarım.
Bu hafta yazacağım yazı öncelikle benim gibi ,çevresinde bulunan egoist, her şeyi ben bilirim, kibrine kapılan ama aslında kitap okumayan kültür fukarası insanlar olan oysa insanlıktan nasibini alamayan ahmaklaradır yazım.
Artık bu bu insanlara nedesen boş o yüzden bu yazımı onlar için yazıyorum.
Yine okumadan anlamadan gülüp geçecekler ama anlasalar neler anlatmak istediğimi o zaman utanırlar.
Ama nerde kimden ne bekliyoruz.
Kitap, gazete okumayan,
Şiir dinlemeyen tiyatro izlemeyen sadece kulaktan dolma sözleri bile bir cümle içinde kullanırken zorlanıyorlar ya neyse biz bu hafta bunlara anlatalım bu olayı bir hikayeye.
Hikayemizin adı Çarık
Bir zamanlar bir çoban varmış. Bu çoban çarşıya gitmiş ayağında çarıkla.
Çarık çarşıda gezerkenir vitrin önünde ayakkabıyı görünce başlamış sitem etmeye ayakkabıya .
Dağ da bayırda, gezen ben koyunun, kuzunun peşinde gezen ben parçalanan ben benim adım on paralık çarık sende kurulmuş sun boyalanmışsın vitrin önünde par par parlıyosun demiş ayakkabıya.
Ayakkabı seslenmiş çarığa
Ağzını kesmişler iki düğüm atmışlar olmuşsun çarık.
Ya ben dabanımı çivilediler.
Derimi yüzdüler.
Çala çala anamı ağlattılar.
Ben buraya gelinceye kadar neler çektim.
Aynı derdi kederi sende çek gel otur yanıma çarık demiş ayakkabı.
Yani olgunlaşmadan kimseyle tartışma demiş ayakkabı çarığa
2605 kez okundu.
